توسعه کیفی فرایند تدریس- یادگیری در آموزش مهندسی بر مبنای ارزیابی درونی

نظام آموزش عالی مهندسی به عنوان زیر مجموعه ای از نظام آموزش عالی که به تأمین و تربیت نیروی انسانی متخصص و کارآزموده در این حوزه می پردازد،عامل مؤثر در جهت حرکت به سوی جامعه صنعتی و توسعه پایدار کشور می باشد. لذا تربیت نیروی انسانی متخصص مورد نیاز کشور در بخش مهندسی با کیفیت آموزش عالی ارتباط تنگاتنگی پیدا می کند و می توان بین کیفیت نیروی انسانی تربیت شده (برونداد) و کیفیت فرایند تدریس- یادگیری در نظام دانشگاهی رابطه مستقیمی برقرار نمود. از این رو ارزیابی کیفیت فرایند تدریس- یادگیری و برنامه ریزی برای بهبود آن در نظام دانشگاهی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و امروزه نظام های آموزش عالی در کشورهای مختلف در پی آن هستند که با بکارگیری رویکردی مناسب به ارزیابی کیفیت فرایند تدریس- یادگیری بپردازند .در این راستا ارزیابی درونی که متکی بر مشارکت مستقیم اعضای هیأت علمی می باشد و تعهد جمعی آنان برای بهبود کیفیت را تضمین می کند، زیربنای نظام های ارزیابی و تضمین کیفیت آموزش عالی است. در ایران نیز با تاکید برنامه سوم و چهارم توسعه کشور بر کارآمد کردن نظام ارزیابی و اعتبارسنجی و ارزیابی مستمر نظام آموزش عالی و واگذاری مسئولیت اجرای آن به وزارت علوم،تحقیقات و فناوری ،اقدامات مربوط به ارزیابی کیفیت بر مبنای ارزیابی درونی در گروه های آموزشی دانشگاه ها و از جمله گروه های آموزشی مهندسی انجام می شود.. بنابراین این مقاله در صدد است تا ضمن مفهوم شناسی کیفیت فرایند تدریس-یادگیری و ارائه مبانی نظری و عملی ارزیابی درونی در آموزش عالی، به چگونگی کاربرد ارزیابی درونی در بهبود کیفیت تدریس-یادگیری آموزش مهندسی بپردازد. در این راستا از فرا تحلیل نتایج ارزیابی فرایند تدریس- یادگیری در گزارش های ارزیابی درونی گروه های آموزشی علوم مهندسی استفاده شده است که بر مبنای 4 ملاک اصلی فرایند تدریس، استفاده از تکنولوژی آموزشی در تدریس، نحوه ارزشیابی از آموخته های دانشجویان، نحوه بازخورد نتایج ارزشیابی های پیشرفت تحصیلی به دانشجویان می باشد. نتایج تحلیل انجام شده حاکی از آن است که کیفیت فرایند تدریس-یادگیری در نظام آموزش مهندسی از سطح مطلوبی برخوردار نیست و نیازمند برنامه ریزی برای بهبود می باشد ،بنابراین پیشنهادهایی برای بهبود و ارتقای کیفیت نظام آموزش عالی مهندسی ارائه شده است.