بررسی وضعیت بخش های عمده اقتصادی استان زنجان از نظر ایجاد ارزش افزوده طی برنامه چهارم توسعه(رهیافت انتقال- سهم)

رشد اقتصادی یکی از مهمترین اهداف کشورهای درحال توسعه است. رشد و توسعه مناطق مختلف از مسایل اساسی تئوریهای اقتصادی منطقهای با توجه به توانمندیهای موجود در هر استان میباشد. تدوین برنامههای توسعه ملی و منطقهای و تجزیه تحلیل روند تولید و ساختار آن در بخشهای عمده فعالیت استان مستلزم شناخ ت دقیق استعدادها و مزیت نسبی بخشها و ترکیب آنها در استان میباشد. در این مقاله با استفاده از روش انتقال _سهم و شاخص ضریب مکانی LQ به بررسی عملکرد اقتصادی استان زنجان و تشخیص بخشهای مزیتدار و پایهای استان طی دوره زمانی 1383 - 1389 پرداخته شده.نتایج نشان میدهد بخش ماهیگیری، حمل و نقل، انبارداری و ارتباطات و بهداشت و مددکاری اجتماعی ، دارای اثر سهم منطقهای مثبت بوده که بیانگر مزیت نسبی بخشها میباشد و به دلیل اینکه اثر انتقال کل آنها بیشتر از اثر ملی مربوطه میباشد این بخشها از بیشترین امکانات و فرصتها جهت خلق ارزش افزوده، برخوردار میباشند و بعنوان محرکهای رشد اقتصادی استان محسوب میشوند. درسال 3131 فعالیتهایکشاورزی، صنعت، ساختمان، اداره عمومی و خدمات شهری، آموزش، بهداشت و مددکاری اجتماعی و سایر خدمات عمومی اجتماعی شخصی و خانگی از بین فعالیتهای پانزدهگانه جزء فعالیتهای پایهای (صادراتی) استان محسوب میشوند.

کلیدواژه ها:

استان زنجان ، مزیت نسبی ، انتقال_سهم ، ضریب مکانی و اثر منطقه ای