روشهای پیش تیمار زیست توده در راستای تولید سوختهای زیستی

زیست توده لیگنوسلولزی، ماده اولیه تجدیدشدنی فراوانی در سطح جهان است که دارای پتانسیل خوبی برای تبدیل به سوخت و مواد شیمیایی می باشد. منابع زیست تود ه ای که برای تولید انرژی مناسب هستند، طیف وسیعی از مواد را شامل می شوند. این مواد، ضایعات کشاورزی و جنگلی، پسماندهای جامد و زباله های شهری، فاضلابهای شهری و صنعتی، فضولات دامی تا محصولات انرژی زا را شامل می شوند. تحت مفهوم بایوریفاینری، زیست توده به موادشیمیایی و انرژی تبدیل می شود. بطور کلی در فرآیندهای تبدیل زیست توده به زیست سوخت ها، به منظور افزایش دسترس پذیری به پلی ساکاریدهای دیواره سلولی، پیش تیمار صورت می گیرد. پیش تیمار موجب ایجاد تغییرات شیمیایی و یا ساختاری زیست توده می گردد که این امر سلولز را برای فرایند هیدرولیز دسترس پذیرتر می گرداند. هدف اصلی پیش تیمار، افزایش سرعت هیدرولیز و افزایش بازده قندهای قابل تخمیر می باشد، که این امر بواسطه اصلاح ساختار شبکه پلیمری زیست توده، افزایش سطح ویژه، افزایش اندازه منافذ و هیدرولیز جزئی همی سلولزها امکان پذیر است. روش های مختلفی که برای این منظور مورد استفاده قرار می گیرند که هر یک دارای مزایا و معایبی هستند و شرایط بهینه هر کدام از روش های پیش تیمار، به ویژگی های هرنوع ماده خام(ترکیب، زمان برداشت، درصد رطوبت و ....) و همچنین به هدف نهایی فرآیند(زیست سوخت ها، محصولات شیمیایی و ...) بستگی دارد.

کلیدواژه ها:

زیست توده لیگنوسلولزی ، پیش تیمار ، هیدرولیز ، بایوریفاینری