ضرورت توجه به آموزه های اسلام در آموزش اخلاق زیست محیطی و تحقق توسعه پایدار روستایی

توسعه پایدار در جهت پاسخگویی به نیازهای نسل فعلی بدون ضایع کردن حق نسل های آینده در برآوردن نیازهایشان تبیین می شود. از این رو، این توسعه به معنی برقراری روند پیشرفتی است که به دلیل حساسیتش نسبت به عوامل بومی و زیستی، در تلاش است تا امکان تدوام زندگی در محیطی سالم و مناسب را برای همگان فراهم کند. با عنایت به این که محیط روستا عرصه زراعت، باغداری، دامداری، فعالیت های شیلاتی، آبخیزداری، آبخوان-داری و جنگل و مرتع است که به پشتوانه آنها محصولات کشاورزی تأمین و فرآوری می گردد و روستاییان به این منابع پایه و طبیعی وابسته اند، دستیابی به توسعه پایدار روستایی مستلزم اتخاذ رویکردهایی است که از نظر اقتصادی، معقول، از نظر اجتماعی، مقبول و در عین حال، از نظر زیست محیطی نیز بدون تخریب باشد و این مهم دست یافتنی نیست جز از طریق آموزش همگانی ساکنان روستاها؛ واقعیت های موجود حاکی از آن است که در کشورهای اسلامی از جمله ایران، عدم آگاهی نسبت به اهمیت منابع طبیعی و محیط زیست و نا آشنایی با دیدگاه های اسلام در این باره موجب شده است که مردم بی هیچ نگرانی و دغدغه خاطری، این سرمایه عظیم الهی را در اراضی مرتبط با روستاها هدر دهند و اگر اقدامی اساسی در جهت آموزش زیست محیطی روستاییان صورت نگیرد، جامعه روستایی با مشکلات جدی رو به رو خواهد شد. از این رو سازگار نمودن روابط روستاییان با محیط زیست از جمله اهدافی است که حکومت های اسلامی بایستی از طریق آموزش به آن دست یابند. مقاله حاضر، با هدف بررسی آموزه های اسلام در این راستاست. یافته های تحقیق، مؤید آن است که «هدایت و رشد انسانها، حیات طیبه و تقوا » به عنوان اهداف غایی تعلیم و تربیت اسلامی به حساب می آیند و در این راستا، «هنجار نمودن روابط انسان با طبیعت» نیز به عنوان یک هدف واسطه ای بایستی مورد توجه قرار گیرد که در کشورهای اسلامی در صورت توجه به آنها در آموزش زیست محیطی روستاییان، تحقق اهداف مورد نظر در توسعه پایدار روستایی نیز تسهیل خواهد یافت. در این پژوهش از روش توصیفی برای جمع آوری مطالب استفاده شده، ابزار دستیابی به اطلاعات مطالعه اسناد و منابع موجود در داخل و خارج از کشور است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار روستایی ، محیط زیست ، آموزش ، آموزه های اسلام