بررسی زمینه گرایی در معماری با رویکرد انسان گرایانه

زمینه همواره به عنوان عنصر اصلی در علوم شهری مطرح بوده است که علت بسیاری از رفتار ها، اتفاقات، تعاملات و وقایع تاریخی برگرفته از تاریخ، مربوط به زمینه می باشد. اصول و ارزش های هر شهری دارای نشانه هایی است که هویت آن شهر را تبیین می کند. در شهر های عصر حاضر که خاستگاه تمدن و فرهنگ و مبینرویکرد های انسان محور در فرآیند های توسعه شهر هستند، کمبود هایی مشاهده می شود. گرایش های انسان گرایانه در نظریات طراحی محیط با تاکید بر فرهنگ ومتغیر های فرهنگی در فضای شهر به ما امکان انتقال اطلاعات را می دهد. انسان برای آنکه بتواند با زمینه ای که در آن زندگی می کند ارتباط برقرار کند نیاز بهخاطرات مشترک، درک نمادها و فعالیت های روزمره در آن دارد. در این زمان است که مکان ها شکل می گیرند و رفتار انسان را تنظیم می کنند و به آن جهت میدهند. هدف این تحقیق شناخت معیارهای انسان گرایی در معماری زمینه گرا می باشد. در این راستا به بررسی هفت پروژه با کاربری های متنوع در نقاط مختلف جهانپرداخته شده است. در خصوص فرضیه از نظر نگارندگان این طور به نظر می رسد که می توان معیارهایی چون حس مکان، حس تعلق و روابط اجتماعی فرهنگی را – برای رویکرد انسان گرا در معماری زمینه گرا تعیین نمود که در روند تحقیق به تعریف هر یک از آن ها پرداخته و چگونگی حضور هر کدام، در پروژه های معرفی شده مورد بررسی قرار خواهد گرفت. شیوه تحقیق توصیفی تحلیلی، جمع آوری اطلاعات اسنادی، ابزار گرد آوری اطلاعات کتابخانه ای و سایت های اینترنتی و – روش استدلال قیاسی است. دستاورد این مقاله، عوامل و عناصری خواهند بود که در قالب یک جدول، از پروژه های مذکور استخراج می شوند

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی با رویکرد انسان گرا ، حس مکان ، حس تعلق ، روابط اجتماعی فرهنگی