طراحی هماهنگ در محیط های شهری

در جامعه ای که بر جامعه پذیری، اتفاق نظر و محصول جمعی تأکید داشته باشد ساختمانهای جدید تلاش خواهند کرد خود را با زمینه موجود هماهنگ سازند. ادموند بیکن 9191 نحوه شکل گیری سیمای شهری هماهنگ در نحوه رابطه معمارانی که در یک فضا اما در زمان های مختلف کار کرده اند را جستجو کرده و با عنوانکردن نظریه شخص ثانی می گوید که این دومین طراح است که با نحوه عمل خویش تعیین می کند که آیا اثر معماری نخستین ارزشمند است و یا آنکه آن را بیارزش نشان می دهد. به عبارتی، با رویکرد خود به جامعه و پذیرش یا نفی فرهنگ گذشته تعیین می کند که آیا اثر و خلق هنری شخص نخست تداوم یافته و یا از بینبرود . (Bacon, 1979:109). این رویکردی است که طراحان دوران رنسانس با هدف خلق فضای شهری طراحی شده اتخاذ کرده و از جلوه گری معمارانه آثارخود به نفع هماهنگی در فضای عمومی چشم می پوشیدند . نگرانی و دغدغه اصلی معماران و شهرسازان در سیمای شهری ساختمانهایی است که نسبت به یکدیگر و خیابانها بی توجه هستند. ساختمانها نیز چون افراد یک جامعهدر صورت داشتن فرهنگ و رعایت هنجارهای اجتماعی و به عبارتی ادب اجتماعی به یکدیگر احترام گذارده و در مقابل در صورت فقدان ادب اجتماعی نسبت بهیکدیگر بی توجه شده و یا به رقابت منفی و نفی یکدیگر خواهد پرداخت . در کشورهای غربی ساختمانهای قدیمی علی رغم تفاوت های قابل تشخیص در طراحی کل هماهنگی را بوجود آورده اند و هم ساختمان جدید در کنار ساختمانهای قدیمی با رعایت اصول طراحی هماهنگی با زمینه خوب جای گرفته اند. در ایران که تجربه معماری برون گرای خیابانی کوتاه تر بوده، مصادیق هماهنگی هم کمتردیده شده است. در این نوشتار به بررسی این مقوله، طراحی هماهنگ در طراحی شهری با ارائه نمونه های اجرا شده در شهرهای مختلف اروپایی و ایران خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

سیمای شهری ، زمینه گرایی ، فرهنگ