سبک جامعه پذیری دینی خانواده و گرایش دختران به حجاب

حجاب، یکی از معیارهای پوشش اسلامی در عرصه اجتماعی است که نزد گروه ها و خانواده ها، به اشکال گوناگونی ابرازمی شود. یکی از مهم ترین عوامل تغییر در نحوه مواجهه با حجاب، نوع جامعهپذیری دینی در خانواده است. این تحقیق باهدف بررسی نقش سبک های مختلف جامعه پذیری دینی در گرایش به حجاب در دختران جوان انجام شده است.جامعه آماری تحقیق شامل دختران 29-15 ساله شهر یزد است که با استفاده از فرمول کوکران 381 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. گرایش به حجاب در سه بعد شناختی، عاطفی و رفتاری و متغیر جامعه پذیری دینی در سه سبک مشارکتی،استبدادی و آسانگیر مورد بررسی قرار گرفت. گردآوری داده ها به کمک پرسشنامه انجام شد. برای سنجش هریک از متغیرهاو ابعاد، پرسشنامه طراحی گردید و روایی مقیاسهای آن با روش صوری و سازهای مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها نشانداد، میزان گرایش به حجاب در نمونه، از حد متوسط بالاتر است و با متغیرهای میزان تحصیلات والدین، سبک استبدادی،سبک مشارکتی، سبک آسانگیر و حجاب مادر، رابطه معنادار دارد. تحلیل چندمتغیره حاکی از آن است که حجاب مادر، سبکجامعه پذیری مشارکتی و سختگیرانه، مهم ترین متغیرهای تبیین کننده گرایش به حجاب در دختران مورد مطالعه است که درمجموع 50 درصد از تغییرات گرایش به حجاب را توضیح می دهند. بر اساس یافته های تحقیق، می توان گفت شیوه ای کهوالدین برای جامعه پذیری و آموزش باورها و رفتارهای دینی به فرزندان در پیش م ی گیرند ، نقش اساسی در شکل دادنرفتارهای اجتماعی و کن شهای فرهنگی و دینی آنان در سنین نوجوانی و جوانی دارد.

کلیدواژه ها:

حجاب ، جامعه پذیری دینی ، خانواده ، دختران