بررسی تطبیقی حدود حجاب در ادیان توحیدی

ادیان الهی هماهنگ با فطرت آدمی، گرایش به پوشش و عفاف را یک اصل پسندیده مطرح کرده اند. در این ادیان صرفا به حجابظاهری تاکید و بسنده نشده است، بلکه حجاب باطنی به عنوان آراستگی درونی و تلاش در جهت تادیب نفس برای هر مرد و زنمتدین توصیه شده است. در این نوشتار ضرورت پوشش حدود آن در آیین های زرتشت، یهود، مسیحیت و اسلام به بحث گذاردهمی شود که به روش کتابخانه ای با استفاده از مقالات و کتب مربوط به موضوع مربوط جمع آوری شده است. با بررسی این ادیانتوحیدی، نقاط اشتراک و افتراق آنها در موضوع حدود و ثغور حجاب مبرهن میشود، به لحاظ اشتراک نصوص دینی ادیان الهیتمایل به پوشیدگی را امری درونی میدانند. خویشتن داری و عفاف در ادیان الهی فضیلت اخلاقی است، از این رو راهکارهایی از قبیلپاکی نگاه و حفظ حریم روابط زن و مرد برای گسترش فرهنگ عفاف مطرح شده است. همچنین پرهیز از خودآرایی و خودنماییمورد توصیه همه ادیان توحیدی است. در عین اینکه ادیان توحیدی بر اصل حجاب صحه گذارده اند، لیکن دارای اختلافاتی نیزهستند. گاه در عهدین با نگرشی افراطی مواجه میشویم که گویای مواضع سختگیرانه آنها درباره پوشش است و تاکید بر برقع (روبند) یکی از این احکام است، در حالیکه پوشش صورت طبق نظر اکثر علمای اسلامی، ضرورت ندارد. در فرهنگ یهود و مسیحیتعفاف ملازم خانه نشینی و عزلت گزینی زنان است. به طور مثال در رساله اول پولس رسول به قرنتیان آمده است: و زنان شما در کلیساها خاموش باشند، زیرا که ایشان را حرفزدن جایز نیست، بلکه اطاعت کردن چنانکه تورات نیز میگوید، اما اگر می خواهندچیزی بیاموزند در خانه از شوهران خود بپرسند، چون زنان را در کلیسا حرف زدن قبیح است. اما در فرهنگ اسلامی حضور موثر و فعال زن در عرصه اجتماعی، بخشی از فلسفه وجودی حکم پوشش است. چنانچه حضرت فاطمه (س) با پوشش کامل در مسجدخطبه خواندند و از حق مسلم خود در فدک دفاع کردند. تبیین مساله پوشش در آیین یهود و مسیحیت با ابهام و کلیگویی همراهاست و راه روشنی به روی پیروان خود نمی گشاید، در صورتی که اسلام با بیانی روشن خط مشی مسلمانان در این عرصه را تبیینکرده است.

کلیدواژه ها:

حجاب ، پوشش ، زرتشت ، یهود ، مسیحیت ، اسلام