بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر مهرورزی بر تعارض زناشویی و احساس تنهایی مادران کودکان ناتوان هوشی(کم توان ذهنی)

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر درمان مبتنی بر مهرورزی بر تعارض زناشویی و احساس تنهایی مادران کودکان ناتوان هوشی(کم توان ذهنی) صورت پذیرفت. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری کلیه ی مادران دانش آموزان مدارس استثنائی کم توان ذهنی واقع در منطقه 6 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 96-97 بود که از طریق نمونه گیری هدفمند 30 نفر از مادران دارای نمرات بالاتر انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های احساس تنهایی )UCLAراسل (1996 و تعارض زناشویی MCQ-R (ثنائی و همکاران،(1375 بود. درمان مبتنی بر مهرورزی طی هشت جلسه یک و نیم ساعته برای گروه آزمایش اجرا شد. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که درمان مبتنی بر مهرورزی بر کاهش احساس تنهایی و تعارض زناشویی و افزایش رابطه فردی با خویشاوندان همسر و دوستان اثر بخش بودهاست، اما بر کاهش واکنشهای هیجانی اثری نداشته است. براساس نتایج، کاربرد درمان مبتنی بر مهرورزی از طریق کاهش احساس تنهایی و تعارضات زناشویی می تواند بر ابعاد فردی و خانوادگی زندگی مادران دارای فرزند ناتوان هوشی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر مهرورزی ، احساس تنهائی ، تعارض زناشویی ، ناتوان هوشی(کم توان ذهنی)