بومی سازی؛جستاری از روش تا مفهوم

حاصل پروژه مدرن سازی در غرب، ظهور دو دنیای مدرن و غیرمدرن است، دنیاهایی که هیچ تناسبی با هم نداشت بلکه در مقابل هم قرار می گرفت.این تضادها در دو سطح سیرت و صورت جریان و تداوم یافت. محصول پیدایش این دو دنیا، بروز انسان جدید و قدیم توام با دوگانگی هایی چون: علم/ جهل، تغییر/ ثبات و نظایرآن است. بروز این دوگانگی ها که یکی انسان را به سوی تکثر حقیقت و دیگری به حقیقت مطلق می کشاند، بحرانی را پدید آورد که همه عرصه های حیات انسان را در قالب دو وجهی نوگرایی/ سنت گرایی بازتاب داد. به تدریج و همپای تمدن غرب،دوگانگی های ناشی از جدال عمیق سنت و مدرنیسم از مرزهای آن گذشت و پا به کشورهای غیرغربی سنتی گذاشت و تاثیرات شگرفی را بر حوزه اندیشه و عمل سیاسی در کشورهایی چون ایران برجای گذاشت، از جمله این تاثیرها می توان به رویارویی مفاهیم جدید و قدیم سیاسی در ایران معاصر، اشاره کرد که به طور طبیعی، تضادهای متعددی را در پی داشته است. برداشت های بسیار سطحی از مفاهیم غربی و کاربست آن ها در جامعه ایرانی، فاجعه هایی چون تقابل نگاه سخت افزاری و نرم افزاری درعلوم انسانی و بحران در روش شناسی علوم اجتماعی را در پی داشته که طی150 سال گذشته، لاینحل باقی مانده است.تلاش های زیادی برای گذر از این بحران که می توان آن را بحران علوم انسانی ایران نام نهاد، صورت گرفت ولی نتایج درخور توجهی نداشت!لذاعدم دستیابی به الگوی مناسب بومی سازی که از لوازم توسعه آموزشی محسوب می شود، همچنان ضرورت پرداختن به آن و رسیدن به راه حلی در این زمینه را گوشزد می کند

کلیدواژه ها:

بومی سازی ، بوم گرایی ، روش ، مفهوم ، سنت و مدرنیسم