پیش بینی سازگاری اجتماعی و امید به زندگی از طریق مولفه های مهارت های زندگی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری اجتماعی و امید به زندگی از طریق مولفه های مهارت های زندگی در زنان خانه دار 40 تا 65 سال سرای محله های منطقه 2 تهران است. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد و جامعه آماری شامل زنان خانه دار 40 تا 65 سال سرای محله های منطقه 2 تهران بود که با توجه به این که حجم جامعه در این پژوهش 190 نفر است که از طریق نمونه گیری مورگان تعداد 123 نفر در نظر گرفته شد. به منظور گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه مهارت زندگی، پرسشنامه سازگاری اجتماعی و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر استفاده شد و از روش رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS این داده های تجزیه و تحلیل شدند. بررسی ضریب رگرسیون بین دو متغیر نیز نشان داد که از بین مهارت های زندگی، مهارت های خودآگاهی (0/01> p)، حل مساله(0/05> p) و روابط بین فردی(0/01> p) به شکل مثبت و معنی داری قادر به پیش بینی سازگاری اجتماعی هستند و مهارت های خودآگاهی (0/01> p)، تفکر خلاق (0/05> p) و روابط بین فردی (0/05> p) به شکل مثبت و معنی داری قادر به پیش بینی امید به زندگی هستند.

کلیدواژه ها:

سازگاری اجتماعی ، امید به زندگی ، مهارت های زندگی ، زنان خانه دار