اخلاق علم و آتوریته در نظام آموزشی( بررسی موردی علامه طباطبایی)

امروزه اندیشمندان حوزه اخلاق معتقدند همه ابعاد زندگی انسان من جمله ب9عد علمی او ملزم به پیروی از اصول اخلاقی خاصی است. علم به عنوان نهادی اجتماعی که با سایر نهادها در پیوند است و از همه مهمتر به بشر توان فناورانه برا یتغییر طبیعت داده ، چالشهای زیادی را در زندگی فرد ی و اجتماع ی انسان معاصر ا یجاد کرده است. در ی ک کلام، رویکردهای تاریخی و جامعه شناسانه به علم هر دو در این نکته مشترک اند که علم فارغ از ارزشها و هنجارها ن یست و چنان نیست که بر مبنای روشی عینی سره را از ناسره مجزا کند. این خود می تواند آغازگر بحثی پیرامون اهمیت اخلاق و ارزشهای اخلاقی در علم باشد. در این مقاله سعی شده پس از بیان تفاوت دو واژه اخلاق علمی و اخلاق علم به یک ی از زیر مجموعه های این مبحث یعنی آتوریته در آموزش پرداخته شود. سوالی که سعی داریم در این مقاله به آن پاسخ دهیماین است که آیا معلمان یا اساتید حق دارند از آتوریته در آموزش و پرورش استفاده کنند و آزاد ی شاگردان را محدود کنند علامه طباطبایی با جامعیت در علم وعمل و اخلاق که تمام وجود ایشان را در بر گرفته بود و به عنوان استاد یکامل، در تعلیم وتربیت شاگردان نه تنها صرفا از اتوریته سنتی، کاریزماتیک و یا آتورتیه قانون ی عقلان ی استفاده نکرده است، بلکه با برخورداری از نوع دیگری از آتوریته بر روح و جان شاگردان تاثیر گذاشته است.

کلیدواژه ها:

اخلاق علمی ، اخلاق علم ، آتوریته ، علامه طباطبایی ، محبت ، آموزش و پرورش