بررسی رابطه معنادار میان علوم زبان و آموزش زبانها مطالعه موردی: آموزش زبان فرانسه

رابطه میان علوم زبان و آموزش زبانها با توجه به منشورهای سازمانی مدلهای نظری که آنرا تعریف می کنند ، شکل می گیرد. در این مقاله، با عبور از مسائل زبانشناسی کاربردی و آموزشی مبتنی بر تعامل فرضیه رابطه، تناسب و اثر بخشی علوم زبان در آموزش زبانها مطرح می شود . این رابطه را نمی توان به مانند داده ای پایدار و ثابت در نظر گرفت . بر عکس این رابطه، نوعی رابطه تدریجی و وابسته به تغییرات درونی رشته های مربوط به علوم زبان ، تحلیل متن و گفتمان و همچنین نوآوری های روش شناختی در زمینه آموزش زبانها وجود دارد. ویژگی حساس این رابطه بویژه بیشتر در زمینه تفکر (و یا تفکر دوباره) میان بعد ارتباطی آموزش / یادگیری زبانها و خود سیستم زبانی در خصوص مولفه های دستوری و لغوی نمود پیدا می کند. در این مقاله همچنین اهمیت این رابطه در بحث دشواری پردازش توانش های خواندن و نوشتن در کلاس زبان و نیز کارهای مربوط به زبانشناسی متنی ، تحلیل گفتمان و مردم شناسی (در مفهوم تحت الفظی آن) مطرح می شود. رابطه میان علوم زبان و آموزش زبان با مفهوم سازی و بافت سازی ارتباط تنگاتنگ دارد. این همان چیزی است که زبان را مولفه اصلی همه دانش ها می سازد ، اما آنرا منحصر به توسعه رشته ای آموزش زبان نمی داند

کلیدواژه ها:

علوم زبان ، آموزش زبان ، دشواری ، نظریه های زبان شناسی ، تحلیل متن ، گفتمان ، بافت .