بررسی مسائل آژانس انرژی هسته ای و استفاده ازسلاح های صلح آمیزاز منظرحقوق بین الملل

مدت هاست جامعه بین المللی تلاش می نمایند تاازطریق اقدامات حقوقی ملی و بین المللی از استفاده صلح آمیزانرژی هسته ای که چند درصد انرژی جهان راتشکیل می دهد، اطمینان حاصل کند. برنامه هسته ای ایران نیزیکی ازمواردی است که شورای امنیت عملکرد بحث برانگیزی درخصوص آن داشته است.برنامه هسته ای ایران ازخردادماه 1382 (ژوئن 2003 ) درآژانس بین المللی انرژی اتمی مطرح گردید.شورای حکام براساس گزارش های ژوئن وسپتامبر 2003 دبیرکل آژانس، دراولین تقطعنامه خود تردیدهایی را در مورد ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای ایران دامن زد.گرایش روزافزون به استفاده صلح آمیز ازانرژی اتمی درکنارترس ازگسترش تسلیحات هسته ای و وقوع جنگی هسته ای (1968 ) سوق داد. منع گسترش سلاح های هسته ای، حق استفاده صلح آمیز ازانرژی هسته ای برای همه اعضاء و خلع سلاح هسته ای ، 8 ستون اصلی این معاهده راشکل می دهند.مناقشه برسرفعالیت های هسته ای ایران، ازجمله موضوع حق غنی سازی اورانیوم، نمونه بارزی ازاین اختلافات است. با این حال هنوز نگرانی هایی دراین زمینه وجود دارد؛ باید اطمینان حاصل شود که انرژی مذکورمطابق بااستاندارهای بنیادین امنیتی مورد استفاده قرارمی گیرد؛ درحالی که حقوق بین الملل قراردادی و عرفی وهمچنین اصول متعددی چون اصل حاکمیت اصل حق توسعه واصل عدم مداخله درامورداخلی کشورها برخورداری از فناوری هسته ای برای مقاصد دوستانه راحق ایران می داند.براساس اصول متعددی همچون اصل وفای به عهدواصل حسن نیت، ایران موظف به همکاری با آژانس و خودداری ازتبدیل مقاصدصلح دوستانه انرژی هسته ای است.

کلیدواژه ها:

حقوق بین الملل ، استفاده صلح آمیز انرژی هسته ای ، آژانس انرژی اتمی ، تسلیحات هسته ای ایران ، شورای امنیت سازمان ملل متحد