درآمدی به طرح نظریه ای نو در رابطه با مفهوم توسعه، مبتنی بر فلسفه اخلاق زیست محیطی ( توسعه فراپایدار)

توسعه در طول تاریخ مراحل متفاوتی را گذرانده است. امروزه برای گریز از چالش ها و مخاطرات توسعه، مفهوم اخلاق توسعه و محیط زیست مطرح شده است. اخلاق محیط زیست، به منزله یک سری چالش های معطوف به مباحث فرا اخلاق به میان می آید. وقتی از رفتار اخلاقی با محیط زیست سخن می گوییم به معنای رفتار پایدار نیکوی آگاهانه در برابر همه اجزای جهان است. مفهوم محیط زیست در واقع اشاره به موجودات زنده و عناصر پیرامون آنها است که با یکدیگر در تاثیر متقابل هستند. این مقاله که با روشی اسنادی و با رویکرد تطبیقی نگاشته شده است می کوشد نشان دهد که برای اثربخشی بیشتر دستورالعمل ها و کنوانسیون هایی که مرتبط با مفهوم توسعه پایدار برای حفاظت از محیط زیست الزامی شده اند، بهترین شیوه، تغییر نگرش افراد و فرهنگ سازی برای همه کسانی است که با مقوله توسعه و ابعاد آن درگیر هستند. نگاه خداباورانه وجودی به این مساله، می تواند ارزش ذاتی حفظ محیط زیست را برای افراد دورنی نماید و بالطبع، تلاش مضاعف خودخواسته و موثرتر آنان را برای تحقق این امر، سبب شود. این مفهوم در این مقاله به عنوان نظریه توسعه فراپایدار مطرح شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، اخلاق خدا محور ، اخلاق سکولار ، رویکرد وجودی ، توسعه فراپایدار