ارائه مدلی جهت بررسی اثر استفاده از ابزار همکاری الکترونیک بر دورکاری و بهره وری آن در سازمان ها

امروزه با تکامل فناوریها و توسعه شبکه اینترنت و اینترانت، دورکاری به عنوان یکی از شیوه های انعطاف پذیر انجام کار، دارای جایگاه مهمی گردیده است. دورکاری عاملی است که در آن سازمانها در انتخاب نیروی کار، بعد مسافت و دسترسی به سازمان را کنار گذاشته و فقط توانمندی های افراد را برای مشاغل در نظر میگیرند. از نظر بسیاری از محققان دورکاری باعث افزایش بهره وری سازمان میگردد که فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی فاکتوری حیاتی برای موفقیت دورکاری و بهره وری آن به شمار میروند که نمونه ی جامع و بارزی از این فناوری ها، همکاری الکترونیک می باشد زیرا یکی از عواملی که درسالها اخیر باعث افزایش محبوبیت فناوریهای همکاری الکترونیک گردیده، افزایش تمایل به ایجاد سازمانهای مجازی و همکاری از راه دور میباشد. از طرف دیگر نیز با توجه به پیش بینی های صورت گرفته در این زمینه، افراد در سال های آینده تمایل بیشتری به دورکاری پیدا می کنند که توسعه ابزار همکاری الکترونیک می تواند عاملی مهم برای حمایت از این پیش بینی باشد. بنابراین با وجود مزایای بالقوه ای که فناوری های جدید به همراه دارند توسعه و استقرار این فناوری ها لزوماً نشان دهنده ی دستیابی به مزایای آن نمیباشد بلکه این فناوری ها باید به شکلی مناسب توسط کاربران به کار گرفته شود. بنابراین در این مقاله با بررسی ادبیات تحقیق عوامل مؤثر بر همکاری الکترونیک و دورکاری مدلی جامع جهت بررسی اثر استفاده از ابزار همکاری الکترونیک بر دورکاری و بهره وری آن ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، همکاری الکترونیک ، بهرهوری دورکاری ، سودمندی درک شده ، اعتماد