نحوه جداسازی کانی استیبنیت در مدار فلوتاسیون به عنوان اصلی ترین کانی آنتیموان

برای پرعیارسازی کانسنگ های آنتیموان از روش های سنگ جوری، ثقلی و فلوتاسیون استفاده می شود. معمولا در روش ثقلی از جیگ و میز استفاده می شود. استخراج آنتیموان با روش های پیرومتالوژی و هیدرومتالوژی صورت می گیرد. جزییات عملیات بستگی به نوع و عیار کانسنگ آنتیموان دارد. کانسنگ های سولفیدی با عیار 5 تا 25 درصد، تسویه شده و اکسید آنتیموان تولید می شود. کانسنگ های پرعیار (45 تا 60 درصد) در کوره بلند ذوب شده و تحت شرایط احیایی جامد می شود. کانسنگ های اکسیدی پرعیار، مستقیما با قراضه آهن احیا می گردند. کانسنگ های پیچیده و فروشویی و الکترولیز می شوند. ذوب در کوره بلند تابع دمای ذوب پایین سولفید آنتیموان (300ºC) و نقطه جوش آن در 707ºC است. اکسید آنتیموان یا فلز آن در کوره های کوچک ریورب به همراه مخلوط سودا و کک تصفیه می شود. سودا و کک موجب می شوند ناخالصی های همراه فلز به صورت یک سرباره ضخیم تشکیل و جدا شوند. کانی های آنتیموان اغلب در رگه های کوارتز دیده می شوند. این فلز در ماگماهای اسیدی تا متوسط تمرکز یافته و کانی های اقتصادی آن مانند استیبنیت، در آخرین مراحل فاز گرمایی، اپی ترمال پدید می آیند. آنتیموان معمولا به صورت رگه های پرعیار و کم حجم یافت می شود. بنابراین ذخیره های اقتصادی آنتیموان به طور معمول در نزدیکی سطح زمین قرار دارند.

کلیدواژه ها:

استیبنیت ، آنتیموان ، فلوتاسیون ، PH