ارزیابی کیفی کاربری های شهری با ماتریس سازگاری

مبحث برنامه ریزی کاربری اراضی بخش مهمی از برنامه ریزی شهری و منطقه ای است. با آنکه فرایند برنامه ریزی کاربری اراضی فرایند پیچیده و چندین عاملی است ولی فرایندی قابل مدلسازی و شبیه سازی است و می توان برای آن الگویی تدوین نمود که توسط برنامه ریزان در شهرها و مناطق مختلف قابل کاربرد باشد.در چهارچوب این مطالعات، فرایندهای شناخت شناسی، تحلیل و ارزیابی کاربریها امکانپذیر شده و در نهایت براساس آن، رهیافتهای لازم برای ساماندهی و برنامه ریزی کاربریهای شهری ارائه می‎شود. برنامه ریزی کاربری زمین، ساماندهی مکانی - فضایی فعالیتها و عملکردهای شهری بر اساس خواستها و نیازهای جامعه شهری است، به ویژه در شهرهایی که نظام کاربری ها از ترکیب و تنوع چشمگیری برخوردارند.هدف نهایی برنامه ریزی کاربری زمین، ایجاد نوعی تعادل زیست محیطی و عدالت اجتماعی در روند پیشرفت و آبادانی شهر است و باید به اهداف کیفی، مثل ادراک زیبایی، احساس هویت فضایی و احساس وابستگی به محیط نیز پاسخ گوید. با آگاهی از نارسایی و محدودیت استاندارهای کمی در پاسخ به نیازهای شهری، شاخص های مربوط به کیفیت زندگی، رفاه اجتماعی، آسایش عمومی، حفاظت منابع طبیعی و تاریخی باید در نظر گرفته شوند.در همین راستا، این مقاله با هدف ارتقا و اعتلای کیفیت زندگی و برای دستیابی به رهیافت های ساماندهی به الگوی فضایی نظام کاربریهای شهری، وضعیت کمی و کیفی کاربری اراضی شهری در منطقه 22 شهر تهران را با توجه به پرسش زیر ارزیابی میکند:توزیع کاربریها و میزان سازگاری آنها در منطقه 22 شهر تهران چگونه است؟