بررسی ارتباط سرمایه اجتماعی و سرمایه اقتصادی در محلات ناکارآمد شهری

یکی از معضلات شهرها در سالهای اخیر به وجود آمدن بافت های ناکارآمد، مواجه شدن آنها با کمبودهای ساختاری و عملکردی و عدم توانایی برای تامین نیازهای ساکنین خود می باشد. این بافتها از یکسو با طیف گسترده ای از مشکلات مواجه هستند و از سوی دیگر یکی از مهم ترین پتانسیل ها برای توسعه درونی و مجدد شهرها به حساب می آیند. در طی این سالها مطالعات و اقدامات تک جنبه ای و صرفا کالبدی در رابطه با بافت های ناکارآمد صورت گرفته که چندان موفق نبوده. یکی از دلایل این امر به جهت آن است که از طرفی نادیده انگاشتن ساکنین این بافت ها و درواقع سرمایه اجتماعی آنها و از سوی دیگر بی توجهی به بعد اقتصادی اینگونه بافت ها، نه تنها موجب تهدید و از بین رفتن هر چه بیشتر حیات بافت های مذکور گشته، همچنین اثرات سوء آن بر دیگر جنبه های زندگی ساکنین و به طورکلی بر سایر نواحی شهری نیز تاثیرگذار بوده است. بنابراین هدف این پژوهش تبیین شاخص های سرمایه اجتماعی و سرمایه اقتصادی در حوزه محلی، تبیین شناسه های بافت محلات ناکارآمد شهری و بررسی چگونگی ارتباط نظری میان آنها می باشد. این پژوهش از طریق روش کتابخانه ای، با مطالعه منابع نظری مختلف به توصیف ویژگی های بافت های ناکارآمد، شاخص های سرمایه اجتم عی و سرمایه اقتصادی در محلات شهری پرداخته است. نتایج مطالعات نشان می دهد که شاخص های سرمایه اجتماعی بر رشد و توسعه سرمایه اقتصادی در بافت محلات شهری تاثیر مثبت می گذارند و درواقع ضعف در هریک از شاخص های سرمایه های مذکور می تواند یکی از دلایل اصلی شکل گیری تدریجی بافت های ناکارآمد شهری و یا عاملی اساسی در تشدید مسایل و مشکلات آنها به حساب آید.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، سرمایه اقتصادی ، محلات ناکارآمد شهری