بررسی وضعیت مالکیت فکری و حقوق معنوی در توسعه کارآفرینی

مالکیت فکری بر این نکته دلالت دارد که حق انحصاری از یک اثر یا ایده ی فکری برای مدت معینی به مخترع یا پدیدآورندگان اثر تعلقگیرد. حقوق مالکیت فکری اغلب در کشور ما به حقوق مالکیت معنوی ترجمه شده است که به خاطر معانی گسترده اش آنگونه که باید و شاید حق مطلب را در رابطه با معنی و مقصود مورد نظر ادا نمی کند. تامین حقوق مالکیت فکری ابزاری مناسب برای حفظ حقوق شرکتها از نوآوری هایی است که شرکت ها و موسسات ایجاد کرده اند. این امر محرک و انگیزه ای برای ابداع و نوآوری است. حقوق مالکیت فکری به شرکت ها این اجازه را می دهد که جهت جذب سرمایه بدون ترس از کپی برداری از نوآوریشان با شرکت ها یا افراد تجاری و سرمایه گذاران به مذاکره بپردا زند و محصول جدید را به بازار ارایه دهند. مدیریت حقوق مالکیت فکری در کنار هدف گذاری یا تمرکز بر بازار، فرهنگ سازمانی و نهادهای پیشرو، حامی نوآوری، پژوهش وکا رآفرینی مبتنی بر انتقال فناوری، سازماندهی و مدیریت داخلی شامل رفع موانع ارتباطی، کار آفرینی و توسعه کسب وکار از رهگذر شرکت های زایشی و نوپا به شمار می رود. فقها معتقدند: عدم پذیرش حقوق مالکیت معنوی در جامعه موجب حرج و مرج می شود و مشروعیت آن را امری عقلی دانسته اند. در حقوق نیز بیان می دارند که حق معنوی یک حق دایمی و ابدی نیست و اصولا انحصار متصور نیست.

کلیدواژه ها:

مالکیت فکری ، حقوق معنوی ، حق انحصاری ، کارآفرینی