منشا و روش های زیست محیطی و هیدروژیولوژیکی کاهش شوری آب های زیرزمینی حوضه آبریز مند

حل بحران آب نیاز به تامین منابع جدید آب مانند شیرین کردن آبهای شور است که باید بدون مخاطرات زیست محیطی باشد. آب چاهها، چشمهها و قنوات بر اساس هدایت الکتریکی در 48 محدوده مطالعاتی به گروههای غیر شور، لبشور، شور و خیلی شورتقسیمبندی شدند. نتایج نشان میدهد که23/8 درصد کل آبهای زیرزمینی برابر با 537 میلیون متر مکعب شور هستند. سازندهای تبخیری گچساران و آغاجاری، تبخیر از سطح آبخوان، گنبدهای نمکی و آبهای ژیوترمال به ترتیب با 43و39و17 و یک درصد منشا شوری این حجم آب شور میباشند. در شمال حوضه آبریز بعلت رخنمون کم سازندهای تبخیر و گنبدهای نمکی و گچ کم در سازندآغاجاری کیفیت آب به نسبت جنوب حوضه بهتر است. در جنوب حوضه بدلیل رخنمون 10 گنبد نمکی، نمک و گچ زیاد در سازندهای تبخیری، بالا بودن سطح تراز آب در آبخوانها، کفههای بسته و مردابهای فصلی و آبهای ژیوترمال کیفیت آب مناسب نیست که درنتیجه شوری خاک افزایش و عملکرد محصولات زراعی کاهش یافته است. آبهای شیرین عمدتا در اثر تماس با سازندهای تبخیری و گنبدهای نمکی شور میشوند. آبهای شور بایستی به روشی شیرین شوند که باعث مخاطرات زیست محیطی نگردند. استخراج آبهایشیرین توسط چاههای پمپاژ و یا قنوات قبل از تماس با سازندهای تبخیری، کشت گیاهان مقاوم بشوری، کاهش سطح سفره آب بوسیله شبکه زهکشی بهترین روشهای هیدروژیولوژیکی کاهش شوریاند که مشکلات زیست محیطی ندارند. روش نمکزدایی آبهای شوربوسیله حوضچههای تبخیر بدلیل مشکلات زیست محیطی و نبود بازار برای مصرف نمک استحصال شده توصیه نمیگردد

کلیدواژه ها:

شوری ، گنبد نمکی ، سازند تبخیری ، تبخیر از آبخوان ، آب ژیوترمال