بستر سازی روش خلاقیت در تعلیم و تربیت با تکیه بر مبانی معرفتشناختی رویکرد فلسفی سازنده گرائی

برای اینکه بتوانیم فردی خلاق و متناسب با تحولات فناوری اطلاعاتی ارتباطی تربیت کنیم نیاز به اصولی داریم که منجر به تغییر در فلسفه برنامه درسی و کاربرد مؤثر فناوری شود. در بررسی فلسفه های مختلف تربیتی، بسیاری از اندیشمندان براین باورند که این فلسفه باید نظریه سازنده گرایی باشد که با رویکردی شناختی از پژوهش های پیاژه، ویگوتسکی، روانشناسان گشتالتی، بارتلت و برونر، و نیز از فلسفه پرورشی جان دیویی سرچشمه می گیرند.در سازنده گرایی یادگیری، به فلسفه نسبیت گرایی وابسته است و بر نقش یادگیرنده در ساختن دانش تاکید می شود. در این پژوهش که از نوع تحقیقات کیفی می باشد هدف این است به روش توصیفی تحلیلی جایگاه رویکرد فلسفی سازنده گرایی بعنوان بستری مهم در جهت پرورش خلاقیت در نظام آموزشی مورد بررسی قرار گیرد. در پایان با تجزیه و تحلیل کیفی اطلاعات پژوهش بدین نتیجه رهنمون شدیم که در این دیدگاه؛ دانش آموزان، سازندگان دانشمحسوب می شوند و رویکرد های دانش آموز مداری، محتوا مداری و مهارت مداری که بیشتر به درک دانش آموزان کمک می کند زمینه ساز پرورش و رشد خلاقیت در این نوع کلاس هاست؛ لذا در نتیجه عملی شدن این رویکرد فلسفی در نظام تعلیم و تربیت با دانش آموزانی خود اندیش روبرو خواهیم شد که ابداع گران نظراتشان می باشند.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، سازنده گرائی ، خلاقیت ، روش تدریس