تأثیر مداخلات درمان پذیرش و تعهد ACT بر افزایش کیفیت زندگی در افراد مبتلا به سندرم آشیانه خالی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر افزایش امید به زندگی در سالمندان با سندرم آشیانه خالی شهرستان کاشمر بود. این پژوهش نیمه آزمایشی، از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری را کلیه مردان و زنان شهرستان کاشمر که فرزندانشان آنها را ترک کرده و از آنها جدا شده اند است، تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 30 نفر انتخاب شدند پرسشنامه امیدواری اشنای در و همکاران استفاده شد. جهت تحلیل داده ها، از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافته های به دست آمده نشان داد: میانگین نمرات امید به زندگی در پس آزمون گروه آزمایش به طور معنا داری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است. بر اساس یافتههای این تحقیق میتوان گفت که درمان پذیرش و تعهد به شیوه گروهی افزایش امید به زندگی در سالمندان با سندرم آشیانه خالی مؤثر است.

کلیدواژه ها:

پذیرش و تعهد ، امیدواری ، سندرم آشیانه خالی ، سالمندان