جایابی بهینه آشکارسازهای خطای RTU دار برروی شبکه 20کیلوولت شرکت توزیع نیروی برق تبریز با ارایه مدل جدید تابع هدف

قابلیت اطمینان درسالهای اخیر بطور جدی موردت وجه شرکت های برق و مصرف کنندگان قرارگرفته است یکی از روشهای ارتقا قابلیت اطمینان سیستم تعیین مکان و تعدادبهینه آشکارسازهای خطا می باشد که باتوجه به نوع و مکان نصب می توانند باعث کاهش زمان عیب یابی و نهایتا زمان خاموشی سیستم شوند باتوجه به جدیدبودن موضوع دراین مقاله مدلهای جایابی سویچرهاوتجدیدساختار شبکه بعنوان سابقه موضوعی مورد بررسی قرارمیگیرند مدلهای مختلف جهت جایابی سویچرها براساس شاخص های قابلیت اطمینان وجود دارد که درکلیه این مدلها با بهبودیک شاخص معین شاخصهای دیگر تخریب می شوند دراین مقاله مدل جدیدی ارایه میشود که شاخصهای مطلوب شرکت توزیع و مشترکین را بطور همزمان بهبود می بخشد. درنهایت تابع پیشنهادی برروی فیدر نمونه به عنوان سیستم تست مورد بررسی قرارگرفته و پس از بهینه سازی نتایج آن براساس الگوریتم ژنتیک مورد تحلیل قرارمیگیرند.

کلیدواژه ها:

آشکارسازخطا ، جایابی بهینه ، قابلیت اطمینان ، الگوریتم ژنتیک