معرفی نظریه ارتباط گرایی و ارایه الگوی طراحی آموزشی متناسب با آن

نظریه ها اساس هر رشته و علمی را شکل می دهند و با ارائه دیدگاه منسجم ومنظم از پدیده ها ،امکان توصیف وتبیین و پیش بینی آن ها را فراهم می آورند. یادگیری نیز به عنوان پدیده ای اساسی ،در طول تاریخ مورد مطالعه دانشمندان و روان شناسان بوده و نظریه های متعددی برای تبیین آن ارائه شده است . ولی با این حال این نظریه ها هنوز به طور کلی نتوانسته اند پرده ازاسرار پدیده یادگیری بردارند. ازطرفی رخداد های جدیدی که اخیرا درزمینه دانش و فناوری اتفاق افتاده ،تعلیم وتربیت رابا چالش های جدیدی روبرو کرده است. عصر جدید پارادایم های یادگیری، رویکردها ونظریه های آموزشی جدیدی را رقم زده و موجب ظهور نظریه های یادگیری جدیدتری شده است.یکی از این نظریه ها ارتباط گرایی است .ارتباط گرایی به عنوان پارادایم جدید یادگیری در عصر دیجیتال مطرح است.این نظریه،نظریه های یادگیری رفتارگرایی ، شناخت گرایی و ساختن گرایی را به چالش کشانده و در رویارویی با آنها، با توجه به استلزامات عصر دیجیتال کارآمدترجلوه نموده است. هدف این مقاله که به روش توصیفی اسنادی - صورت گرفته است، بررسی این نظریه جدید یادگیری ارتباط گرایی است. ارتباط گرایی از یک منظر بر دانش ارتباطی و دانش توزیع شده و از منظردیگر برفناوری هاینوین(شبکه ها) استوار است و درتلاش است که دیدگاه جدیدی را در معرفت شناسی، و پیرو آن، متناسب با عصر دیجیتال، یک نظریه یادگیری جدید ارائه کند.حاصل این مقاله ضمن معرفی نظریه ای جدید به مربیان، برنامه ریزان و طراحان آموزشی و آشناکردن آن ها با طرفداران و اصول حاکم بر ارتباط گرایی ، این نظریه را به نقدکشیده و ضمن پاسخ گویی به انتقادات وارده بر ارتباط گرایی به بیان یک مدل طراحی آموزشی براساس ارتباط گرایی می پردازد.

کلیدواژه ها:

ارتباط گرایی ، عصر دیجیتال ، دانش ارتباطی و دانش توزیع شده