نقش الگوی اعتبارسنجی در بهبود کیفیت در آموزش عالی

آموزش عالی ایران در دو دهه گذشته به چالش ها و مسائل متعددی مواجه شده است. گسترش کمی دانشگاه ها، کثرتمؤسسات آموزشی گوناگون، افزایش تعداد دانشجویان و گاها وجود خیل عظیم دانش آموخته بیکار ازجمله چالش هایی هستندکه نظام آموزش عالی ایران را با مشکلات عدیده ای مواجه نموده است. این چالش ها لزوم مسئولیت پذیری و پاسخگویی را درنظام آموزش عالی ایران منجر شده است و نظام دانشگاهی را وادار به بازاندیشی در ساختار، رسالت، اهداف، کارکردها وفرایندهای خود نموده است. ازآنجاکه دانشگاهها ازجمله مهمترین نهادهایی هستند که جوامع جهت رشد و توسعه به آنها نیازدارند؛ شفافیت، پاسخ گویی و بهبود کیفیت در آنها الزامی است. تجربه ها ثابت نموده اند که دانشگاهها در صورتی می توانندبهترین خدمات را به جامعه ارائه دهند که دائماً دغدغه بهبود کیفت خدمات خود را داشته باشند. یکی از راه های تحقق اینامر ارزیابی است. ارزیابی نظام های آموزشی یکی از ضروریات پویایی این نظام ها است. به عبارت دیگر، عدم وجود فرآیندارزیابی مستمر در نظام های آموزشی، موجب رکود آن ها می گردد. همچنین با توجه به تجارب بین المللی در خصوص تضمینکیفیت در آموزش عالی، الگوی اعتبارسنجی به عنوان یکی از مناسب ترین الگوها برای تعیین کیفیت در آموزش عالی ایرانتشخیص داده شده است که یکی از مراحل آن، فرایند خودارزیابی است. ارزیابی درونی به عنوان یک رهیافت مشارکتیاست که به بازنگری منظم، سیستماتیک و جامع فعالیت های نظام (مؤسسات آموزش عالی) می انجامد و مبتنی بر فرایندها وواقعیت های موجود مؤسسات است و اگر به عنوان یک ابتکار عمل از متن یک نظام با اهداف تقویت و حمایت از خلاقیتهای درون گروهی و برنامه ریزی جهت ارتقاء کیفیت و فعالیت های آن نمود پیدا کند می تواند به تغییر وضعیت موجود و اصلاحنقاط ضعف و بهبود و ارتقاء کیفیت نظام یا برنامه مورد ارزیابی منجر شود. ارزیابی درونی می تواند راهکار مناسبی در بهبودکیفیت برای مدیریت عملکرد نظام های آموزشی به ویژه مدیریت عملکرد مؤسسات آموزشی باشد. در این مقاله مؤلفه هایگوناگون ارزیابی مطرح گردیده و فرایند و مراحل پیاده سازی آن در نظام های آموزش عالی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی درونی ، آموزش عالی ، کیفیت