توسعه پایدار در گرو یکپارچگی مدیریت و حکمروایی شایسته با تکیه بر الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

توسعه پایدار مفهومی ارزشی است که کیفیت زندگی، توزیع منابع، تعامل میان محیط زیست و توسعه و تدارکبرای آینده را در برمی گیرد. دستیابی به توسعه پایدار شهری براستفاده معقول از منابع طبیعی و ایجاد تعادل و توازنمیان انسان، اجتماع و طبیعت بر مبنای حکروایی شایسته تأکید دارد. آنچه فراتر از حکومتداری خوب زمینه رابرای تحقق توسعه پایدار فراهم می سازد، حکومت داری پایدار با رویکرد اسلامی همراه با ایجاد بسترهای فرهنگیمناسب در هرکشور می باشد. هدف این تحقیق بررسی و واکاوی نظریه توسعه پایدار با تکیه بر الگوی اسلامیایرانی پیشرفت ونقش حکمروایی شایسته درتحقق آن است. روش تحقیق در این مقاله روش توصیفی تحلیلیاست که جهت دستیابی به آن از مقایسه الگوی غربی و اسلامی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که الگویفعلی توسعه پایدار پاسخگوی چالش ها و مشکلاتکشورهای در حال توسعه نبوده و ضرورت تدوین الگویی نوین بر مبنای ارزشهای اسلامی و فرهنگ بومی با تکیهبر مدیریت انعطاف پذیر و پاسخگو اجتناب ناپذیر می نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری شهری ، الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت ، حکمروایی شهری