بررسی اثر بخشی مشاوره ی گروهی مبتنی بر تعدیل طرحواره های ناسازگار اولیه بر کاهش افسردگی و افزایش شادکامی سالمندان سرای صادقیه اصفهان

این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی رویکرد طرحواره درمانی به شیوه گروهی بر تعدیل طرحواره هایناسازگار اولیه در افزایش شادکامی و کاهش افسردگی در سالمندان انجام شد. این پژوهش نیمه تجربی استکه در آن از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آمار در دسترس تعداد 24نفر از سالمندان آسایشگاه صادقیه اصفهان که با توجه به شرایط خاص مدل طرحواره درمانی به صورت 12نفر زن و 12 نفر مرد انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل پس از مصاحبه گمارده شدند . متغیر مستقل،طرحواره درمانی است که طی (8) هشت جلسه 90 دقیقه ای به صورت گروهی روی گروه آزمایش که 6 نفرمرد و 6 نفر زن بودند اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه افسردگی بک و شادکامی آکسفورد وطرحواره یانگ (فرم کوتاه) استفاده شد. تحلی نتایج با استفاده از آزمون T مستقل نشان داد که : اجرایطرحواره درمانی به شیوه گروهی در کاهش افسردگی و افزایش شادکامی به گونه ای معنادار موثر بوده است.همچنین تاثیر رویکرد طرحواره درمانی به شیوه گروهی بر کاهش اثر طرحواره ها ناسازگار اولیه در تمامموردهای 18 گانه مورد تایید است. به بیان دیگر طرحواره درمانی به شیوه گروهی در کاهش طرحواره هایناسازگار اولیه تماما به گونه ای معنادار موثر بود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، طرحواره های ناسازگار اولیه ، افسردگی ، شادکامی ، سالمندی