اثربخشی روش درمانی ادراکی- حرکتی کپارت بر کاهش اختلال دیکته دانش آموزان دوره ابتدایی شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر، تبیین اثربخشی روش درمانی- ادراکی حرکتی کپارت در کاهش اختلال دیکته دانش آموزان دوره ابتدایی شهر شیراز بود. از جامعه پژوهش، 30 نفر بر اساس ملاک های ورودی به صورت تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه (گروه آزمایش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر)، گماردهشدند.ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، آزمون املاء پایه دوم و سوم ابتدایی (تبریزی، 1386) و آزمونهوش ریون کودکان (1956) بودند. طرح پژوهشی، طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروهکنترل بود. ابتدا برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردیده، سپس مداخله آزمایشی (روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت) برای گروه آزمایش در طی 8 جلسه به اجرا در آمد. پس از اتمام برنامه درمانی، پس آزمون اجراگردید. نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد کهروش درمانی- ادراکی حرکتی کپارت درکاهش اختلال دیکته (0/001 >p) در گروه آزمایش در مقایسه با گروهکنترل مؤثر بوده است. همچنین نتایج نشان داد که روش درمانی ادراکی- حرکتی کپارت باعث کاهش تمام مؤلفه های اختلال دیکته به جزء اختلال قرینه نویسی و وارونه نویسی شده است .

کلیدواژه ها:

اختلال دیکته ، دانش آموز ، روش درمانی ادراکی- حرکتی کپارت