تعیین اثربخشی آموزش خود دستوردهی کلامی بر کارکرد اجتماعی و مشکلاتجسمانی افراد وابسته به مواد

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خود دستوردهی کلامی بر کارکرد اجتماعی و مشکلات جسمانی در افراد وابسته به مواد انجام گرفت روش: روش این پژوهش آزمایشی و طرح آن پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. تمامی افراد دارای وابستگی به مواد که در تابستان سال 1394 به مراکز شبانه روزی کمپ های ترک اعتیاد شهر اردبیل مراجعه کردندف جامعه اماری این این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد 30 نفر از این فراد به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. افراد گروه آزمایش تحت 8 جلسه مداخل درمانی 1/5 ساعته و به صور هفته ای 2 بار قرار گرفتند. آزمودنی های دو گروه به وسیله پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ، در دو مرحله پیش آزمون پس آزمون به صورت گروهی و تحت ناراحت اموزشگر مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده نیز با استفاده از روش تحلیل کورایانس چند متغیری با کاربرد نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت یافته ها: نتایج تحلیل کورایانس چند متغیری نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و کنترل در کارکرد اجتماعی F=143/73,P<0/01 و مشکلات جسمانی F=206/30, P<0/01 وجود دارد نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان می دهد که آموزش خود دستوردهی کلامی بر بهبود کارکرد اجتماعی و مشکلات جسمانی در افراد وابسته به مواد موثر بوده است لذا می توان زا آموزش خوددستوردهی کلامی به عنوان طرحی درمانی جهت بهبود کارکرد اجتماعی و مشکلات جسمانی در این افراد استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش خود دستوردهی کلامی ، کارکرد اجتماعی ، مشکلات جسمانی ، وابستگی به مواد