مروری بر ضوابط طبقه بندی نوع زمین بر اساس آئین نامه طراحی ساختمانها در برابر زلزله (استاندارد 2800)

به منظور کاهش خطر لرزه ای، تعیین واکنش دقیق ساختمان با توجه به حداکثر شتاب زمین و اثر ساختگاه، که بستگی زیادی به شرایط محلی خاک دارد، امری ضروری تلقی می شود. اثرات ساختگاهی، نقش اساسی را در تخریب ساختمانها در مناطقی مانند مکزیک، کوبا، لوماپریتا ایفا نموده است. بر اساس آئین نامه طراحی ساختمانها در برابر زلزله (استاندارد 2800 )، نیروی جانبی وارد بر یک سازه تابعی از ضریب بازتاب ساختمان برای انواع زمین های مندرج در این آیین نامه است. طبقه بندی انواع زمین در استاندارد 2800 عمدتا تابع شرایط زمین شناسی، و ژئوتکنیکی بر اساس مشاهدات و شواهد توصیفی خصوصیات زمین می باشد. در مواردی که تشخیص نوع زمین به این روش امکان پذیر نباشد، به وسیله مطالعات ژئوسیسمیک، بر مبنای میانگین سرعت امواج برشی تا عمق 30 متری از سطح، نوع زمین تعیین می شود. در صورت ابهام، نوع زمینی که ضریب بازتاب بزرگتری دارد انتخاب می گردد. تعریف کیفی از مواد متشکل ساختگاه، عدم تعیین سطح مبنا در مواردی که پی درسطح پایین تری از سطح زمین قرار می گیرد، ضرورت تعیین عمق سنگ بستر به منظور طبقه بندی نوع زمین I,I و عدم تعریف دقیقی از سنگ بستر و همچنین با دست پایین فرض نمودن نوع زمین در مواقع تردید که باعث افزایش ضریب زلزله می شود، ابهاماتی هستند که در این مقاله ضمن ارائه مطالعات موردی و مقایسه با آیین نامه های معتبر مورد بحث قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

طبقه بندی زمین ، اثر ساختگاه ، استاندارد 2800 ، سنگ بستر