مقایسه خودکارآمدی با احساس تنهایی و اختلال هیجانی در کودکان با اختلال یادگیری و عادی و تیزهوش

پژوهش حاضر با هدف مقایسه خودکارآمدی با احساس تنهایی و اختلال هیجانی در کودکان و عادی و تیزهوش شهر تهران انجام شده است. روش پژوهش حاضر علی مقایسه ای می باشد و جامعه آماری پژوهش حاضر راکودکان با اختلال یادگیری و عادی و تیزهوش تشکیل می دهند که از طریق نمونه گیری تصادفی 150 نفر از دانش آموزان با اختلالات یادگیری و عادی و تیزهوش تشکیل می دهند.روش نمونه گیری این پژوهش به روش تصادفی می باشد که دانش آموزان به پرسشنامه احساس تنهایی دی توماسو ، برانن و بست (2004) ، مقیاس خودکارآمدی شوارز و جروسالم (2000) و پرسشنامه تواناییها و مشکلات(SDQ) Strengths and Difficulties Questionnaire ( یک پرسشنامه مختصر غربالگری برای کودکان و نوجوانان 16-4 ساله است که توسط والدین(نوع والدین) معلم(نوع معلم) و یا خود فرد(جهت نوجوانان 16-11) طی پنج دقیقه تکمیل می شود. یافته های بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد، نتایج آزمون تحلیل مانوا، نشان داد که بین کودکان عادی با کودکان مبتلا به اختلال یادگیری و تیزهوش در زمینه خودکارآمدی و احساس تنهایی و اختلال هیجانی تفاوت آماری معنادار وجود دارد( 0/01> p ) و بین کودکان تیزهوش و کودکان مبتلا به اختلال عادی تفاوت آماری معناداری مشاهده نشد. با توجه به جدول میانگین ها کودکان تیزهوش از خودکارآمدی بالاتری نسبت به دو گروه دیگر برخوردارند. با توجه به نتایج حاصل از تحقیق باید گفت که یکی از ابزارهای اصلی برای درک جهان هستی و روابط انسانی، داشتن خودکارآمدی، شادکامی و دستیابی به کامیابی های فردی و اجتماعی است. این نتایج ضرورت توجه بیشتر به کاهش احساس تنهایی و اختلال هیجانی کودکان مبتلا به اختلال یادگیری را مطرح می کند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، احساس تنهایی ، اختلال هیجانی ، اختلال یادگیری ، عادی ، تیزهو