اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی بر امید به زندگی، تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به سرطان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان شناختی -رفتاری گروهی بر امید به زندگی، تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به سرطان بود. در این پژوهش بر مبنای طرح شبه آزمایشی از جامعه آماری که شامل بیماران مبتلا به سرطان بیمارستان الزهرا اصفهان1397-1396 بود با روش نمونه برداری در دسترس 30 نفر به صورت نمونه برداری در دسترس انتخاب و ابزارهای پژوهش که شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون((2003، پرسشنامه خودکارآمدی شوارترز و جروسالم (1992)، مقیاس امید را اسنایدر (1991) اجرا شد. سپس با روش نمونه برداری تصادفی به دو گروه 15 نفر آزمایش و گواه تقسیم و تحت 9 جلسه درمان شناختی-رفتاری گروهی قرار گرفتند. به منظور تعیین اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی افرادمجددا پرسشنامه ها را تکمیل کردند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از کوواریانس، از آزمون اسمیرونوف- کولموگروف برای تعیین نرمال بودن توزیع داده ها و آرمون لوین استفاده شد. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که درمان شناختی-رفتاری گروهی بر امید به زندگی، تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به سرطان اثر معنادار دارد.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی ، امید به زندگی ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، سرطان.