فرایندهای شکوفایی فطرت خدا شناسی، خدا باوری و خداپرستی

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,571

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

ESPCONF04_072

تاریخ نمایه سازی: 6 بهمن 1397

چکیده مقاله:

منظور از خدا شناسی این است، که انسان فطرتا خداشناس، خداجو وخدا پرست است و در عمق وجودش ارتباط عمیقی به خدا دارد، هر چند از آن جا که اکثر مردم سر گرم امور دنیا هستند، به این رابطه ی قلبی خود توجه ندارند. در فلسفه نیز به اثبات رسیده است، که هر مجردی به علت خود علم حضوری دارد.بنابراین، نفس انسان که مجرد است، به علت خود یعنی خداوند علم حضوری دارد. خدا شناسی فطری هدایت اجمالی است، که به طور تکوینی در نهاد انسان قرار دارد؛ و هدایت تفصیلی توسط عقل و شرع انجام می گیرد. به نظر می رسد مسیله ی خدا جویی به حقیقت جویی که از امیال فطری و اصیل انسانی است، باز می گردد و مصداق خاصی از آن می باشد. از آنجا که مسیله ی خداوند، مسیله ای حیاتی برای بشر بوده و کیان و هستی او به بودن و نبودن خداوند بستگی داشته است، از این رو این پرسش که آیا خدا هست یا نه، برای انسان به نحو بسیار جدی مطرح بوده و می توان گفت انسان بالفطره خداجوست. این مقاله در صدد بیان اهمیت و تبیین نقش دین و فلسفه در مباحث فطرت خداشناسی و خدا پرستی می باشد.

نویسندگان

حوا بذرایی

دانشجوی ارشد دانشگاه سیستان و بلوچستان

مرتضی عرفانی

استادیار دانشکده ادبیات دانشگاه سیستان و بلوچستان