اثر هشت هفته تمرینات استقامتی ومکمل سازی Q10 بر افزایش تعاملات اجتماعی کودکانی با اختلالات طیف اتیسم

هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرینات استقامتی و مکمل یاری 10Q برافزایش تعاملات اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم می باشد که تحت نظر بهزیستی استان زنجان بودند. با استفاده از پرسشنامه گیلیام (گارز) و تست راکپورت، برای افزایش میزان تعامل اجتماعی 21 کودک مورد مطالعه مبتلا به اختلال اتیسم اندازه گیری شد. این افراد به ترتیب دارای میانگین سن، وزن و قد ( 1/5 ± 11 سال، 11/1 ± 51 کیلو و 9/62 ± 147 سانتی متر ) بودند. همچنین از بین این 21 نفر 7نفر دختر و 14 نفر پسر هستند. این 21 نفر به سه گروه 7 نفری تقسیم شدند. گروه 1 فقط هشت هفته تمرین استقامتی، گروه 2 هشت هفته مکمل یاری Q10 و گروه 3 نیز هشت هفته مکمل یاری Q10 به همراه تمرین استقامتی داده شد. پس از اتمام هشت هفته متغیر تعامل اجتماعی ، توسط پرسشنامه گارز و تست راکپورت اندازه گیری شد. سپس با استفاده از آزمون تی زوجی میانگین این متغیرها قبل و بعد از هشت هفته مقایسه گردید. در حالت کلی، با توجه به خروجی های آزمون تی زوجی و آنالیز واریانس طبق نمونه در دسترس، می توان گفت هشت هفته تمرین استقامتی باعث بهبود عملکرد متغیر تعامل اجتماعی می شود ( P<0-05 ). درنهایت هشت هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل سازی Q10 نسبت به دو روش قبلی تاثیر بیشتری دربهبود متغیر مورد بررسی داشت.

کلیدواژه ها:

تمرینات استقامتی ، مکمل Q10 ، تعامل اجتماعی ، اختلال طیف اتیسم