توسعه فضای سبز شهری رهیافتی در پایداری زیست محیطی شهرها

پیامدهای توسعه شهری و معضلات زیست محیطی آنها، موجودیت فضای سبز وگسترش آن را برای همیشه اجتناب ناپذیرکرده است. شهرها در مقام کانون تمرکز، فعالیت و زندگی، برای این که بتوانند پایداری خود را تضمین کنند، چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متأثر از سیستم های طبیعی ندارند. فضاهای سبز شهری به عنوان بخش زنده و حیاتی ساختار مورفولوژیک و عامل اصلی توازن اکولوژیک شهرها، نقش بنیادین در پایداری زیست محیطی شهرها دارند. بطور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه اکولوژیک و زیست محیطی، کالبدی_شهرسازی و بازدهی اجتماعی_روانی قابل تقسیم بندی می باشد. افزون بر میزان فضاهای سبز و درصد کاربری فضاهای سبز در محیط های شهری چگونگی پراکنش و ارتباطات و اتصالات فضاهای سبز در مناطق مختلف شهر و ارتباط شهر با طبیعت خارج از آن در پایداری این فضاها حائز اهمیت بسیار می باشد. این موارد هم به لحاظ ساختاری و هم از جهت عملکردی بر پایداری فضاهای سبز و در پی آن پایداری و انسجام فضایی شهرها بهبود شرایط زیست اقلیمی و ایجاد اکوسیستم های فعال طبیعی در محیط های شهری و ارتقا کیفیت زندگی شهری و افزایش زیست پذیری شهرها اثر گذار هستند. بررسی راهکارها و الگوهای توسعه فضای شهری و تأثیر آن در پایداری زیست محیطی شهر موضوع اصلی این نوشتار می باشد. روش تحقیق از نظر هدف نظری _ کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی _ تحلیلی است. یافته های تحقیق گویای آن است که جهت نیل به پایداری شهری می بایست جنبه های ساختاری و عملکردی فضاهای سبز مورد توجه برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، پایداری زیست محیطی شهری ، توسعه پایدار شهری