جایگاه کاربری فضای سبز در برنامه ریزی شهری(مطالعه موردی: شهر تبریز

شهر به عنوان کانون تمرکز انسان و فعالیت ها، برای اینکه بتواند پایداری خود را تضمین کند، چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارد. در این میان فضای سبز به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره ی یکپارچه شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی داشته و کمبود آن می تواند اختلالاتی جدی در حیات شهرها به وجود آورد. توجه به فضای سبز به عنوان ریه های تنفسی شهرها تعریف اغراق آمیزی از کارکردهای آن نیست بلکه این تشبیه، بیان کننده ی حداقل کارکرد آن در مفهوم اکولوژیک شهرها به شمار می آید. با توجه به اینکه فضای سبز شهری، از دیدگاه شهرسازی، در برگیرنده ی بخشی از سیمای طبیعی شهر است که به عنوان عامل حیاتی در درون و یا پیرامون کالبد حیاتی شهر، جزئی از ساختار مورفولوژیک آن را تشکیل می دهد لذا هدف از این مقاله، پرداختنِ تفصیلی به جایگاه و اهمیت این کاربری در شهرها به منظور شناخت جامع آن و جلب توجه برنامه ریزان و مدیران شهری به این مهم است. الگوی تحقیق حاضر بنیادی- کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی است. همچنین برای گردآوری اطلاعات از منابه کتابخانه-ای، اسنادی و مطالعات نگارنده بهره گیری شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که در خدمات رسانی شهری، تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی، دلیل بر خدمات رسانی مناسب نبوده بلکه آنچه حائز اهمیت است توزیع بهینه این مراکز می باشد. بنابراین توجه به این موضوع در شهر تبریز، به دلیل پایین بودن سرانه فضای سبز و توزیع و مکانیابی نامناسب آن الزامی است.

کلیدواژه ها:

کاربری فضای سبز ، برنامهریزی شهری ، شهرها ، شهر تبریز