منظر سازی طبیعت گرا در حاشیه شمالی شهر تهران با بهره گیری از الگوهای طبیعی سرزمین

رشد و توسعه شهر تهران در دهه های اخیر شتاب بسیار چشمگیری یافته است تا جائیکه هر روز شاهد افزایش طولی و عرضی آن هستیم. در نتیجه این امر، طبیعت، محیط و مناظر طبیعی و یا نیمه طبیعی پیرامون شهر به نحوی شتابان مورد توسعه و ساخت و ساز های جدید قرار گرفته، روند رو به تخریب و نابودی خود را طی نموده و دستخوش تغییرات به سمت شهری شدن می شوند. از اینرو در مناطق حاشیه ای شهر و محیط های حومه ای و یا مناظر طبیعی نزدیک یا همجوار با شهر، چالشهای فراوانی بوجود آمده که این مناطق را به یکی از حساس ترین مناطق از نظر تصمیم گیری برای توسعه یا حفاظت محیط زیستی تبدیل نموده است. . بدیهی است که ارائه تدابیر خردمندانه در جهت تعامل و تلفیق مناسب شهر با حومه و یا طبیعت پیرامونی و ارائه پیشنهادها و راهکارهای طراحانه و محیط زیستی در این زمینه خواهد توانست زمینه ایجاد تعادل پایداری میان شهر و طبیعت و همچنین حفظ مناظر و ویژگیهای طبیعی را از یک سو و تامین نیازهای ساکنین و افزایش کیفیت زندگی شهری و ارتقاء پتانسیل های طبیعی و زیست محیطی را ازسوی دیگر، فراهم آورد. این مسئله در بخشهای کوهپایه ای شمال شهر از یک طرف به دلیل برخورداری از وضعیت محیطی مناسب و از طرف دیگر دارا بودن عوامل جاذب متعدد جهت توسعه شهر مسئله ای چشمگیر و قابل توجه می باشد. در پژوهش حاضر سعی شده تا با استخراج، شناخت و تحلیل برخی از الگوهای طبیعی سرزمین در این محدوده به ارائه راهبردهای موثر در بهسازی و طراحی محیط و منظر پایدار کوهپایه های شمال تهران در تلفیق با بافت و ساختار شهری و به تبع آن کنترل ساخت و ساز و در نتیجه بهبود کیفیت محیط در آن منطقه پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

پهنه های تلفیقی شهری-طبیعی ، طراحی محیط و منظر ، بستر ، الگوهای طبیعی ، کوهپایه های شمال تهران