مدیریت انرژی های نو در ایران(مطالعه موردی بیوگاز)

بیوگاز بعنوان یکی از منابع انرژی های تجدیدپذیر که در چهار دهه اخیر در کشور ایران مورد توجه قرار گرفته در مقایسه با برخی از کشورهای جهان نتوانسته به جایگاهی همسان دست یابد. ظرفیت نامی نیروگاهی نصب شده با بهره برداری از بیوگاز در ایران در پایان سال 1390 حدود 6.4 مگاوات بوده که در مقایسه با کشورهای پیشرفته صنعتی (همچون آلمان با بیش از 2900 مگاوات ظرفیت نصب شده نیروگاهی بیوگاز در همان زمان) و حتی برخی از کشورهای منطقه (همچون ترکیه با بیش از 100مگاوات ظرفیت نصب شده) رقم کوچکی است. در این مقاله ابتدا به بررسی وضعیت بیوگاز در ایران و جهان پرداخته می شود و دلایل عدم موفقیت نسبی بیوگاز در ایران مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج بررسی ها حاکی از آن هستند که چالش اصلی پیش روی گسترش انرژی های نو بویژه بیوگاز در ایران عدم وجود مدیریت صحیح و استانداردهای لازم در این بخش می باشد. در ادامه پیشنهادهایی برای برطرف نمودن این مشکل ارائه شده و در انتها با هدف ارائه رهنمودی در راستای تدوین آئین نامه های بهداشتی و زیست محیطی مورد نیاز در بخش بیوگاز در کشور، به بررسی استانداردها و قوانین کشور انگلستان در زمینه فرایند هضم بیهوازی و بیوگاز پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

ایران ، بیوگاز ، مدیریت ، کسب و کار