طراحی و سازماندهی محیطی منطقه زیر پل سیدخندان

فضای عمومی شهرهای ما پشت صحنه اساسی زندگی را تشکیل می­دهند، اگر یک فضا ناهنجار باشد، ممکن است با عجله و یا بدونه هرگونه ارتباط انسانی- که حضورمان را طولانی­تر کند- عبور کنیم و ما را به ضد اجتماعی­تر شدن سوق دهد. برعکس فضاهای جذاب و لذت بخش خیلی بیشتر اجتماعی بودن را تشویق کند. بنابر این خصوصیات کالبدی مستعد تاثیرگذاری بر رفتار ما در فضاهای عمومی، خیابان­ها و میادین می­باشد.. پل سیدخندان نمونه کاملی از این فضاهاست که در طول دهه­های اخیر و به دنبال احداث بزرگراه­های پیرامونی آن و نیز توسعه شهری بیرویه و افزایش جمعیتی پایتخت و مشکلات ترافیکی ناشی از آن، به یک کانون جذب جمعیت و توزیع سفر در شرق تهران تبدیل شده و نقش کالبدی فیزیکی آن بر خلاغ تاریخچه و نام آن، کاملا دستخوش تغییر شده­است. بنابراین این تقاطع صرفا به یک گره ترافیکی برای تبادل سفر و جابجایی و پایانه حمل­ونقل مسافر تبدیل شده­است. فضاهای اطراف میدان در مواردی متروک شده و از بین رفته و یا با کاربری­های نامتجانس و بدونه سازماندهی مناسب اشغال و منجر به معضلات متعددی در محدوده شده­است. به منظور بهبود شرایط موجود، افزایش تنوع و بهبود کارکردی منطقه پل سیدخندان به­عنوان مطالعه موردی انتخاب گردید که در این نوشتار به بررسی آن پرداخته می­شود. در نهایت از روش طراحی محیطی که در آن به تمام عوامل تشکیل دهنده بستر سایت و همچنین محیط انسان­ساخت و اجتماع بهره‌گیرنده آن توجه ویژه‌ای می‌کند، در طراحی و همچنین ساماندهی منطقه زیر پل سیدخندان استفاده می­شود.

کلیدواژه ها:

پل سید خندان ، تقاطع ، طراحی اکولوژیک ، طراحی محیط