بررسی تغییرات زمانی و مکانی پتانسیل خورندگی و رسوبگذاری آبخوان شهر تهران

فعالیت طولانی مدت چاههای آب اغلب بواسطه انتخاب جنس لوله جدار، اسکرین و تجهیزات پمپ محدود می گردد. پدیده خوردگی در چاههای آب اغلب بصورت یک مشکل بالقوه بوده و بواسطه روابط پیچیده میان کیفیت آب، شرایط فیزیکی حاکم بر چاه و خواص ذاتی فلزات و آلیاژها نسبت به خوردگی، قابل پیش بینی نمی باشد. از آنجا که شرایط جریان آب زیرزمینی و کیفیت آن از یک مکان به مکان دیگر متفاوت است در این مقاله پتانسیل خورندگی و رسوبگذاری آبهای زیرزمینی آبخوان آبرفتی شهر تهران و تغییرات زمانی آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. بر پایه نتایج آنالیزشیمیایی شبکه انتخابی کیفی (آبان ماه 1395) در آبخوان آبرفتی شهر تهران از شمال به سمت جنوب محتوی کلراید آب زیرزمینی، کل جامدات محلول در آب بهمراه شاخص رایزنرو شاخص لانژلیه افزایش می یابد و پتانسیل آب زیرزمینی از خورندگی به رسوبگذاری تغییر می کند. طی دوره 14 ساله (1381 لغایت 1395)منحنی متوسط شاخص لانژلیه سفره آزاد منطقه بالای خط صفر بوده و در طول زمان پتانسیل رسوبگذاری آن افزایش یافته است. در طول دوره آماری مذکور متوسط شاخص رایزنر آبخوان آبرفتی شهر تهران تا سال 1388 بالای خط 7 بوده و از سال 1388 به بعد به زیر خط 7 نزول کرده که نمایانگر افزایش پتانسیل رسوبگذاری آبخوان آبرفتی شهر تهران در طول دوره آماری مذکور می باشد.

کلیدواژه ها:

تهران ، آب زیرزمینی ، شاخص لانژلیه و رایزنروپتانسیل خورندگی ورسوبگذاری