درآمدی بر رویکرد آمایش سرزمین و توسعه پایدار

آغاز اصلی مبحث آمایش سرزمین از اوایل قرن بیستم است که بشر به این نکته پی برد، برای اینکه بخواهد بهره برداری با صرفه ی اقتصادی و مستمر از سرزمین داشته باشد، بهتر است روند بهره برداری را در یک چارچوب برنامه ریزی شده به نام طرح مدیریت به اجرا بگذارد. از این رو فرایند آمایش نقش عمده ای در تعیین نوع استفاده از منابع طبیعی سرزمین در آینده داشته و به عنوان یک فرایند کلی نگر همه جنبه های یک سرزمین را در نظر می گیرد و پلی ارتباطی بین جنبه های اقتصادی، اجتماعی، سنتی و فرهنگی ایجاد می-نماید. از طرفی توسعه پایدار نیز راه حل هایی را برای الگوهای فانی ساختاری، اجتماعی و اقتصادی توسعه ارایه می دهد تا بتواند از بروز مسایلی همچون نابودی منابع طبیعی، تخریب سامانه های زیستی و ... جلوگیری نماید. با نظر به اینکه آمایش سرزمین، یک امر علمی با رویکردی فضایی و منطقه ای در شناخت توانمندی های توسعه با توجه به قابلیت های مکانی می باشد؛ لذا این تحقیق با هدف بررسی اهمیت بکارگیری فرایند آمایش سرزمین و توسعه پایدار تهیه و تنظیم گشته است. از این رو با توجه به اهمیت روزافزون مسایل محیط زیستی و افزایش دخالت بشر در محیط های طبیعی، لازم است با بکارگیری رویکرد آمایش و توسعه پایدار، در جهت حفظ منابع طبیعی و بوم سازگان های آن کوشید و همواره همسو با سرزمین و توان تولیدی آن حرکت نمود.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی ، منابع طبیعی