کاربرد مفاهیم بوم شناسی در آموزش طراحی مناظر شهری

ابعاد ماهوی و رویه ای طراحی مناظر متاثر از رابطه تعاملی انسان و طبیعت و بستر نظری آن را دانش های زمینه ای علوم طبیعی و علوم انسانی شکل می دهند. هدف این پژوهش شناخت چگونگی طراحی مبتنی بر آموزه های علمی زیست محیطی و بوم شناسی مناظر، یافتن اصول و مفاهیم پایه این تخصص و کاربرد آنها در طراحی است. فرضیه پژوهش بر آن است که می توان از میان مفاهیم پایه بوم شناسی منظر، مفاهیم کلیدی تاثیرگذار بر حوزه عمل طراحان در مقیاس منظر را بازشناخت. با تبدیل آنها به قواعد سرانگشتی، می توان سرمشق هایی تعمیم پذیر را برای کمک به نوآموزان به منظور خلق طرح مایه، تدوین کرد. ابتدا به منظور یافتن فرضیه پژوهش و ضرورت پرداختن به کاربرد مفاهیم پایه بوم شناسی منظر در کارگاه های آموزش طراحی، محتوی برنامه درسی کارگاه طراحی منظر در بیست و سه دانشگاه مطرح دنیا مرور شد و دانشجویان کارگاه طراحی منظر در دانشگاه شهید بهشتی (گروه گواه)، با مفاهیم بوم شناسی منظر بررسی شدند. نتایج نشان داد که از میان مفاهیم پایه بوم شناسی منظر، دانشجویان با مفاهیم کلیدی مرتبط با ساختار منظر نسبت به سایر مفاهیم، آشناترند. طبق پاسخ های هر دو گروه آزمون و گواه، کاربرد مفاهیم مربوط به عملکرد و پویایی در فرایند طراحی منظر، در نزد دانشجویان کمتر شناخته شده است. مجموعه اقدام ها به پیشنهاد چارچوبی به منظور مطالعه مصداق ها و یافتن الگوهای تعمیم پذیر انجامید که ترجمه مفاهیم کلیدی بوم شناسی منظر به طرح مایه را امکان پذیر می سازد تا مفاهیم کلیدی بوم شناسی منظر به قواعد سرانگشتی به منظور افزایش توانایی خلق طرح مایه در نوآموزان تبدیل گردد.

کلیدواژه ها:

طراحی منظر بوم گرا ، بوم شناسی منظر ، مفاهیم پایه ، قواعد سرانگشتی ، طرح مایه ، الگو