تاثیر متقابل معماری زمینه گرا بر بافت های سکونت گاهی تبرستان

با نگاهی به شهرها و آثار معماری دوران مدرن، عدم توجه و یا کم توجهی به زمینه در سطح برنامه ریزی و طراحی مشخص می گردد. این مسیله به خصوص در ایران منجر به همسانی فراگیر در سیمای شهرها شده و تهدیدی بر نابودی پتانسیل های بالقوه و بالفعل زمینه محسوب می گردد. در این میان، توجه به زمینه گرایی به عنوان رویکردی مبتنی بر ارتباط پدیده ها با محیط و مجموعه پیرامون خود، می تواند منجر به خوانایی فضا شده و موجبات حس مکان را فراهم آورد. معماری و شهرسازی سنتی ماهمواره درتعامل با محیط اطراف خود بوده است اما دردوران معاصر به علت افزایش جمعیت و رشدبی رویه ی و بدون حساب شهرها رشته ی این تعامل ازهم گسست و شهرهایی با چهره ناهمگون و نامتناسب با محیط اطراف به وجود آمد. زمینه گرایی روشی درطراحی است که به تعامل معماری و زمینه و سایت اطراف می پردازد . با تعریف و تحلیل معماری زمینه گرا به این نکته خواهیم رسید که بوم گرایی وجه تشابه بسیاری با معماری زمینه گرا دارد که با استفاده از این امر می توان حتی بوم گرایی و معماری بومی را بخشی از زمینه و معماری زمینه گرا دانست . این مقاله درنظر دارد با استفاده ازروش کتابخانه ای و با توجه به نمونه های موجود دراین خصوص به نحوه ارتباط معماری تبرستان با زمینه و مزایای بهره گیری ازاین روش بپردازد و دراخر به این نتیجه برسد که بوم در زمینه ی معماری حاضر عامل اصلی شکل گیری معماری موجود می باشد .

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه گرا ، بومی ، تبرستان