تخصیص ریسک در بافت فرسوده شهری مطالعه موردی محله سنگ سیاه شیراز

شناسایی و تخصیص ریسک ها یکی از عوامل مهم در دستیابی به موفقیت در پروژه های بازسازی بافتهای فرسوده است . ریسکها می توانند باعث تاخیر در پروژه و افزایش هزینه های اجرای پروژه شوند. بنابراین شناسایی و تخصیص ریسکها ضروری است. هدف از این پژوهش، توسعه یک چارچوب برای غلبه بر محدودیت های روش های قبلی برای تخصیص ریسک در پروژه های بازسازی بافت های فرسوده بود. با توجه به پیچیدگی مشکل و عدم قطعیت ذاتی، چارچوب تحلیل شبکه ای((ANP و COPRAS از طریق معرفی معیارهای جدید برای تخصیص ریسک بکار گرفته شد. داده ها از طریق مصاحبه، بررسی ادبیات و پرسشنامه و توزیع بین خبرگان بازسازی بافت های فرسوده جمع آوری شد. مطالعه موردی از پروژه نوسازی بافت فرسوده محله سنگ سیاه شیراز ارایه شد. در مجموع 43 ریسک ها شناسایی شد18 تای آنها بایستی بین بخش پیمانکار و کارفرما به اشتراک گذاشته شود. همچنین 14 ریسک بایستی به پیمانکار انتقال داده شود. در نهایت 11 ریسک باقی مانده بایستی به بخش کارفرما پیدا کند. نتایج بدست آمده می تواند به ذینفعان در پروژه های نوسازی بافت فرسوده در شناسایی و مدیریت ریسک ها کمک نماید.

کلیدواژه ها:

تخصیص ریسک ، بازسازی بافت فرسوده ، محله سنگ سیاه ، روش ANP ، روش COPRAS