بررسی معماری کپری به عنوان الگویی پایدار در معماری ایران (نمونه موردی:کپرهای شهرستان استهبان)

مسیر یکجانشینی انسان از سکونت وی در غارها اغاز گردیده و در ادامه می توان شاهد ساخت انواع کپرها بسته به شرایط اقلیم محل، مصالح موجود و در دسترس آن اشاره کرد. پس از مدتی بشر اولیه که کپرها را سازه ای سست و نیازمند بازسازی های مکرر می دید کم کم شروع به ساختن خانه ای با استحکامات بیشتر نمود.معماری کپر به عنوان نوعی از معماری بومی در قسمت های مختلف از جهان به خصوص در نواحی شرقی آسیا و حتی مناطقی از آفریقا (غنا) دیده می شود.کپر،این سازه سبک در عین ایجاد یک خرد اقلیم، نشان دهنده گونه ای از معماری است که بر آمده از فرهنگ و هنر منطقه می باشد و با توجه به نیازها و شرایط فیزیکی،اقتصادی و همچنین نیازهای ارزشی ساکنان منطقه شکل گرفته است.در این پژوهش به بررسی معماری کپری و تکنیک های ساخت آن به عنوان ساختاری بومی و پایدار در شهرستان استهبان پرداخته می شود.ماهیت تحقیق کیفی بوده و گردآوری اطلاعات با استفاده از روش میدانی و استناد به منابع کتابخانه ای انجام شده است.نتیجه تحقیقات نشان می دهد که شناسایی الگوهای ساخت کپرها در این شهرستان در تداوم بخشیدن به استفاده از این سازه پایدار طبیعی و سودمند و به روز سازی آن بسیار تاثیر گذار می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری کپری ، کپرهای شهرستان استهبان