برنامه ریزی گردشگری پایدار براساس شاخصهای اقلیمی با رویکرد حفاظت از محیط زیست (مورد: شهمیراد، شهر نمونه گردشگری بین المللی)

گردشگری پایدار از لحاظ تعادلی که بین جنبه های زیست محیطی، اقتصادی و فرهنگی اجتماعی توسعه ی گردشگری برقرار می نماید نقش مهمی را در حفاظت از تنوع زیستی برعهده دارد و به فعالان این صنعت سود می رساند، تااز اثرات مخرب خود بر محیط زیست و فرهنگهای بومی بکاهند تا برای نسلهای آینده نیز مورد استفاده باشد در انجام این پژوهش نخست به بررسی روابط میان گردشگری توسعه پایدار و محیط زیست، جهت بررسی جنبه های مختلف تاثیرگذار صنعت گردشگری و توریسم بر روی محیط زیست پرداخته شده و سپس با بهره گیری از آمار دوره ده ساله 1380 الی 1390 پارامترهایی نظیر میانگین حداقل و حداکثر دمای ماهیانه میانگین رطوبت نسبی میانگین حداقل و حداکثر دما در روز و شب و... در منطقه مطالعاتی شهمیرزاد به عنوان شهر نمونه بین المللی در گردشگری تعیین شده و براین اساس با بهره گیری از دیاگرام های رایج در روشهای تجربی چون شاخص ترجونگ و الوگی و.. به بررسی کلیماتوریسم شبانه روزی منطقه پرداخته شده است براین اساس در ماه های خرداد تا ابان تقریبا در محدوده و یا مرزهای آسایش قرار دارد و امکان برنامه ریزی جذب گردشگر وجوددارد اما در آذرماه شرایط آسایش از بین میرود و به علت برودت هوا و شرایط جوی نامساعد این امر تا اسفند ماه و پایان سال وجود خواهد داشت بنابراین از اردیبهشت به عنوان مرز آسایش در شهمیرزاد تا آبان ماه بهرتین زمان جذب توریست و برنامه ریزی گردشگری در منطقه است.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، محیط زیست ، کلیماتوریسم ، توسعه پایدار ، شهمیرزاد