تحلیلی بر نظام مدیریت کلانشهرها و نقش آن در سازماندهی فضایی با تاکید بر منطقه کلانشهری تهران

مناطق کلاشنرهای اشکال جدیدی از توسعه سکونتگاه های هستند که به دنبال گسترش کالبدی کلانشهرها در خارج از محدوه ی های رسمی و رشد و توسعه کانونها و مراکز سکونتی و در پیرامون این مراکز شکل گرفته اند. این مناطق پهنه های علمکردی واحدی از سکونت و فعالیت رادر حال و آینده تشکیل می دهد. از این رو برنامه ریزی ومدیریت توسعه فضایی این مجموعه ها نیز مستلزم ساختارهای نهادی سازمانی واحد و یکپارچه ای است از این رویکرد مقاله حاضر نظام مدیریت منطقه کلانشهرهای تهران و تاثیرات ان بر سازمانیابی فضایی جمعیت منطقه را بین سالهای 85-1365 مورد بررسی قرار داه است بدین ترتیب که ، ابتدا نظام مدیریت منطقه کلانشهرهای تهران با توجه به دو مولفه الگوی تحول قلمروهای مدیریت محلی و منطقه ای و دوم سازمانها و نهادهای که در تصمیم گیری ساخت عناصر کالبدی فضایی منطقه موثرند مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از تحقیق حاکی از افزایش قلمروهای مدیریتی و تعهدهای نهادهای و سازمانهای دخیل در مدیریت توسعه فضایی منطقه کلانشهری تهران و لزوم ایجاد هماهنگی بین قلمروها و دستگاه های مزبور است بررسی وضعیت فضایی جمعیت منطقه نیز حاکی از ضعف شهرهای جدید در جذب اضافه جمعیت منطقه و نقش ضعیف آنها در سازماندهی فضایی جمعیت میباشدد در عوض به دلیل ناهماهنگی های فضایی در مدیریت توسعه فضایی منطقه و نبود سیاست و برنامه منسجم فضایی جهت هدایت جمعیت، نقاط روستایی و شهرهای کوچک پذیریا اضفاه جمعیت منطقه در طول این مدت بوده اند این امر منجر به توسعه خود به خودی و بی برنامه شبکه سکونتگاه های شهری منطقه کلانشهری تهران شده است بنابراین به دلیل ضعفهای ساختاری مدیرت و برنامه ریزی نظام رسمی برنامه ریزی نقش چندانی در ارتقاء انظام اسکان معیت منطقه کلانشهری تهران نداشته است.

کلیدواژه ها:

کلانشهر تهران ، جمعیت ، مهاجرت ، مدیریت ، ساماندهی