بررسی بافت فرسوده ی شهری با رویکرد توسعه درونی (مطالعه موردی: منطقه 8 تبریز)

گسترش افقی شهرها در چند دهه اخیر در کشورها با تخریب سطح وسیعی از اراضی کشاورزی و سرمایه های طبیعی پیرامون شهرها، دستیابی به شکلی پایداری از کالبد شهر را با چالشی اساسی روبه رو کرده است نظریه توسعه درونی نیز که از اصول ده گانه رشد هوشمند به شمار می رود و در راستای «ناکارآمد» در کنار انواع «بافتهای فرسوده شهری» به عنوان سازوکارهای تحقق سیاست توسعه درونی شهر شناخته می شوند هدف این مقاله بررسی ظرفیت اهداف توسعه پایدار می باشد. به موجب این رویکرد «اراضی بایر» و ها و قابلیتهای توسعه درونی منطقه 8 شهر تبریز از لحاظ شاخصهای وتوسعه درونی از طریق شاخصهای جمعیت و مساحت و شاخصهای کالبدی (عمر و کیفیت ابنیه، کاربری مختلط و... ) روش پژوهش از نوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش، از نوع تحقیقات کیفی و از لحاظ جمع آوری اطلاعات یک مطالعه اسنادی میدانی است .

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، توسع درونی ، شهر تبریز ، منطقه 8