تاب اوری بافت های فرسوده بخش مرکزی شهر تهران در برابر زلزله نمونه موردی منطقه 10 تهران

آسیبپذیری شهرها از مخاطرات محیطی در کشورهای دارای محیط طبیعی، پرمخاطره، به چالشی مهم تبدیل شده است. پژوهشها ونوشتارهای مربوط، حاکی از آناند که بهرغم مطالعات و تحقیقاتی که طی حدود هفت دهه گذشته در موردبافتهای تاریخی و قدیمی و فرسوده شهری انجام شده اند، آسیب پذیری بافتهای مذکور در برابر زلزله از دهه 90 میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه 70 به این موضوع اهمیت داده شده، که در واقع غفلت از اهمیت این موضوع را در پی داشته است. اهمیت آسیب پذیری شهر تهران دربرابر زلزله، به خصوص بافتها و فضاهای فرسوده بخش مرکزی آن، با عنایت به بستر طبیعی ناامن و باتوجه به جایگاه بخش مرکزی این شهر، لزوم شناخت آسیب پذیری بافتهای قدیمی )فرسوده ( بخش مرکزی شهر تهران را در برابر زلزله در اولویت قرار داده است. برای کاهش اسیب پذیری بافت فرسوده بهتر است به تاب اوری این فضا ها توجه شود .در بررسی انجام شده در یکی از محلات منطقه 10 تهران ضمن اشنایی با فرصت ها وتهدیدات منطقه گرچه نمی توان خسارت ناشی از حوادث را به صفر رساند اما می توان با دور نمودن کاربری های خطر افرین از بافت فرسوده وتبدیل فضاهای متروکه شهربه فضای باز بافت فرسوده را در برابر حوادث تاب اور نمود . در پایان از لحاظ نظری نیز به این نتیجه مقدماتی رسیده است که به رغم تفاوت هایی که فضاها و بافت های فرسوده شهر تهران دربرابر زلزله دارند، اصول و نتایج ناشی از بررسی آسیب پذیری فضاها و بافتهای فرسوده منطقه 01 ، با درنظر داشتن ملاحظات خاص هر منطقه، میتواند به عنوان الگویی در بررسی سایر مناطق بخش مرکزی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، تاب اوری .آسیب پذیری ، زلزله ، بافت های فرسوده